Այսօր լրանում է 109 տարին այն օրվանից, որը սովորաբար համարվում է Օսմանյան կայսրությունում Հայոց ցեղասպանության սկզբի օրը։
Թեև հայ ժողովրդի ցեղասպանությունը սկսվել է 1915 թվականի ապրիլից շատ առաջ, սակայն հենց այս ժամանակաշրջանում են թուրքերը սկսել կոտորել հայ մտավորականությանը։ Ես չեմ խորանա այս հանցագործության պատմական մանրամասների մեջ, բայց ուզում եմ խոսել մեկ այլ ասպեկտի մասին։ Դա անվանենք հետտրավմատիկ համախտանիշ, որը դեռ բնորոշ է որոշ հայերի։ Այս օրը մի տեսակ զոհ զգալու նման է: Էներգետիկ տեսանկյունից ապրիլի 24-ը էներգիա կուտակելու օր է։ Այստեղ հարցը հենց մարդունն է՝ պատրա՞ստ է ընդունել այն, թե՞ տալ: Ինչո՞ւ եմ գրում այս ամենը։
Իմ հայկական գործունեությունը սկսվել է 2019 թվականի ապրիլի 24-ին։ Այդ օրը դիտեցի ամերիկյան «Խոստումը» ֆիլմը, որը պատմում է Հայոց ցեղասպանության մասին։ Ֆիլմը շատ բարդ է, բայց ամբողջ միտքս տակնուվրա արեց։ Այդ ժամանակից անցել է հինգ տարի, և հետ նայելով՝ հասկանում եմ, որ առանց ինձ պարտադրված այս համախտանիշի, ես կկարողանայի շատ ավելին անել։ Այսպիսով, դադարեք ձեզ հոգեբանական զոհ զգալ: Մենք փոխվել ենք, նրանք՝ ոչ։
Իսկ արդարադատությո՞ւնը: Արդարությունը բարդ և իրական հասկացություն է։ Պետք չէ լինել մաքսիմալիստ կամ զբաղվել հիպերբոլիզմով։ Արդարադատությունն ունի կուտակային ազդեցություն. «Հիշում ենք, պահանջում ենք»-ը վաղուց չի աշխատում. Պետք է համակարգված ու շատ աշխատել, այլապես արդարություն երբեք չի լինի։ Կարծում եմ՝ այստեղ կդադարեմ։
Նյութի Հեղինակ` Վաչագան Տոնոյան
Նյութի Օրիգինալը` Այստեղ
Բաժանորդագրվեք հեղինակի Սոցիալական Ցանցերին` Telegram , X , Instagram , TikTok
Կապի համար անցեք հետևյալ հղումով